Sztuką jest znaleźć krój dla siebie, czyli jak Adela sukienkę dla siebie szyła.

Przy maszynie siedzę już prawie rok. Naprawdę wiele się nauczyłam przez ten czas, tym bardziej, że wiedzę, doświadczenie i szlify krawieckie zdobywam samodzielnie. Nie mam obok siebie nikogo, kto mógłby popatrzeć, skorygować, podpowiedzieć. Nie chodzę do żadnej szkoły kształcącej w szyciu na maszynie - chciałam, ale w moim mieście nie ma takowej dla dorosłych. Siedzę więc od roku, biorę materiał, próbuję, pruję, kombinuję. Korzystam z własnej fantazji, z książki, którą jakiś czas temu dostałam (pisałam o niej tutaj - klik), z zasobów internetu, z rad i doświadczeń cudownych osób, które "poznałam" w sieci. Wychodzi mi lepiej lub gorzej, ale na tyle dobrze, że z dnia na dzień czuję się przy maszynie pewniej, lepiej, swobodniej. Na tyle dobrze, że......z potrzeby chwili porwałam się na uszycie SUKIENKI!

Czasu nie było zbyt wiele - 2 całe dni + jeden wieczór. Plan był taki - prosty krój, prosty model, czyli taki, który musi się udać. Szybka wizyta w sklepie i zakupiona dzianina punto + z końcówek, za przysłowiowe grosze, ściągacz dresowy taki delikatny, lejący, cudny. Miałam wielkie chęci. Czułam, że mogę, że już na tyle radzę sobie przy maszynie, że coś prostego jestem w stanie....

Zdjęcie pochodzi ze strony burdastyle.de

Szybkie poszukiwanie tego idealnego wykroju. Oj, wcale to nie było takie łatwe...Przeszperałam egzemplarze Burdy, Anny Moda na Szycie, Diana Moden, Papavero. Wspomogłam się wiedzą osób, które są ze mną na Facebooku. Wybrałam. Prosty model z Burdy - sukienka 117 z wydania 8/2014. Zrezygnować chciałam tylko z tej dekoracji na przodzie, bo sukienka miała być prosta i skromna w odbiorze, więc ta plecionka nie była dla mnie. Wydłużyć też ją postanowiłam.

Wymierzyłam się skrupulatnie. Porównałam wymiary z tabelą Burdy i już wiedziałam jaki rozmiar mam odrysować. Tak uczyniłam:) Sam wykrój bardzo prosty, bo i sukienka prosta. Takie dwa prawie-prostokąty zszyte razem. Musi się udać przecież:) Tylko nie wiem dlaczego postanowiłam jednak nie kroić mojej dzianiny punto....Postanowiłam najpierw uszyć prototyp z innej dzianiny, aby mieć pewność...

Wybór padł na cieniutki, grafitowy ściągacz dresowy. Pięknie się prezentuje a Pani w sklepie powiedziała, że sama często szyje z niego lekkie, lejące sukienki. Ja też chciałam mieć. Kupiłam naprawdę spory kupon za 10 PLN. Na wersję testową może być. Kusiło mnie, aby uszyć z tej dzianiny sukienką z dekoltem wodą, kusiło mnie aby uszyć coś na kształt kimono, ale nie uległam pokusie. Sama nie wiem dlaczego......

Wykroiłam, podkleiłam wszędzie flizeliną, żeby mi się dzianina nie naciągała, nie deformowała. Moje podekscytowanie sięgało zenitu, bo oto byłam coraz bliżej posiadania sukienki. Pierwszej sukienki - nie dość, że samodzielnie uszytej to jeszcze pierwszej, która pojawi się w mojej szafie od wielu, wielu lat.

Zrobiłam odszycie dekoltu. Po raz pierwszy robiłam takie dzianinowe odszycie i nieskromnie powiem, że wyszło całkiem fajnie. Lekko się pofalowało tylko, ale to wina dzianiny. No troszkę też chyba moja, bo pasek, który przygotowałam na podszycie nie podkleiłam na całej szerokości flizeliną a chyba powinnam....? Na koniec zszyłam i przymierzyłam.

Traaageeeediaaaaa! Maaaasaaaaakraaaaa! Inaczej nie potrafię opisać tego, co zobaczyłam w lustrze. Jakiś dramat totalny. Moja sukienka okazała się być workiem a nie kobiecym modelem. Patrzyłam w lustro, w swoje odbicie i już wiedziałam, dlaczego nie noszę sukienek. Nie wiedziałam tylko, dlaczego pomimo skrupulatnego wymierzenia siebie samej, to co uszyłam było o jakieś 2 numery za duże. Celowo piszę "to, co uszyłam" a nie sukienka, bo sukienki to za nic nie przypominało. Serio:) Dodatkowo dzianina ma właściwości naprawdę mocno "lejące" i pomimo zbyt dużego rozmiaru, "opływała" moje ciało i uwidaczniała wszystkie mankamenty, które raczej powinnam maskować a nie uwydatniać. Nie jestem gruba, ale nie mam też figury modelki i jak niemal każda kobieta posiadam miejsca, które chciałabym sprytnie ukryć pod odzieżą. W związku z tym nie zaprezentuję się Wam w tej anty sukience - zwyczajnie nie mogę i nie chcę serwować Wam tak ekstremalnych doznań:)

Zdjęcie pochodzi ze strony mohito.com

Na testowym modelu się zakończyło. Czas mnie gonił, sukienki z dzianiny punto nie miałam odwagi już szyć. Na drugi dzień zdecydowałam, że sukienkę jednak kupię. Kilka godzin spędzonych w galerii handlowej zaowocowało tym, że już wiem, jakie kroje sukienek są dla mnie odpowiednie, w jakich dobrze się czuję i  atrakcyjnie wyglądam. Chyba jeszcze nigdy tak długo nie siedziałam w przymierzalni sklepowej....Oczywiście kupiłam to, czego szukałam. Moją pierwszą od lat sukienkę pokochałam tak bardzo, że mam ochotę w niej chodzić każdego dnia:) Podoba Wam się? Jest prosta, ale niezwykle kobieca. Uwidacznia to, co pokazywać bez stresu mogę, czyli nogi. Zakrywa to, co ukryć chcę, czyli idealny model dla Adeli. Koniecznie muszę sobie coś podobnego spróbować uszyć. Już nawet znalazłam odpowiednie wykroje w starszych wydaniach Burdy, tylko muszę zamówić te archiwalne numery.



Moja testowa wersja prostej sukienki będzie przerobiona. Postanowiłam spróbować zmodyfikować ją na wzór sukienki prezentowanej w Burdzie Szkoła Szycia.  Myślę, że takie model będzie bardziej kompatybilny z dzianiną, która jest lejąca i delikatna.

Co o tym myślicie?