Co robiła Adela, gdy jej nie było?

No nie było mnie - fakt. Byłam, ale się nie ujawniałam, nie pisałam, w zasadzie to też mało szyłam. Nie miałam siły, nie miałam ochoty, potrzebowałam czasu na zmierzenie się z życiem. Tak wiele się w ostatnich miesiącach działo...Wszystko razem i do kupy sprawiło, że musiałam usiąść i mieć czas na codzienność, na melancholię i zadumę.

Od razu chcę Was uspokoić, że nic złego nie dopadło ani mnie, ani moich dzieci i Moonsza. U nas wszystko w porządku, ale życie napisało taki scenariusz, że wiele zadziało się u osób bardzo nam bliskich. Była choroba, był szpital, było cierpienie a w rezultacie ostatnie pożegnanie....Trudno wtedy ot tak, po prostu udawać, że nic się nie stało, usiąść do maszyny i szyć. Jestem na co dzień twardzielką, która idzie do przodu bez względu na okoliczności. Nie tym razem. Maszyna jest moją odskocznią od tego, co dopada mnie w międzyczasie, ale okazało się, że nie w każdej sytuacji. Przez ten czas, kiedy zupełnie nic nie pisałam na blogu, trudno mi było zebrać w sobie kreatywność i lekkość w działaniu. Znacie pewnie to uczucie, prawda? Potrzebowałam czasu, aby ogarnąć w głowie wydarzenia sprzed kilku miesięcy, nabrać na nowo mocy do szycia i działania. Potrzebowałam czasu na to, aby na nowo poukładać proporcje czasu, jaki poświęcam na życie rodzinne, zawodowe i na szycie. To taki frazes może, ale jednak....Gdzieś w codzienności człowiek biega i biega, zapominając przy tym, że czas, który mamy nie jest z gumy....Po raz kolejny uświadomiłam sobie, że muszę zwolnić i przetasować priorytety. Zrobiłam to.

Potem były wakacje, czas pierwszych samodzielnych wyjazdów młodszej latorośli i moim z tym związanym....a....powiem to - stresem :) Jak to Mama - przeżywałam bardziej od dziecięcia (skrycie oczywiście, żeby nie zniechęcić). Okazało się, że troski moje były niepotrzebne, bo wyjazd bez rodziców był fantastyczną przygodą. Letnie miesiące to też był czas na życie rodzinne, na bezstroskę i wyjazdy. Jak zwykle podczas wojaży wypatrzyłam maszynę :) Nawet materiały wypatrzyłam, ale ograniczone miałam możliwości wagowe walizki, więc musiałam się obejść tym razem bez zakupów. Pokażę Wam jednak pracownię krawiecką, jaką zauważyłam na jednym z 'zagramanicznych'  targowisk. Zauroczył mnie owerlok....i jak widać, prawdziwa pasja, chęć szycia obroni się w każdych warunkach. Nie potrzeba mieć pięknej pracowni, nie potrzeba mieć wypasionej maszyny żeby szyć. Wystarczy kawałek podłogi, stół, krzesło i oświetlenie.....

Po wakacjach przyszedł nowy rok szkolny, nowe wyzwania i nowy plan zajęć również dla mnie. Ogarnięty już w całości, testowany w praktyce, więc teraz mogę w pełni i w całości oddać się w wybrane wieczory temu, co kocham nad życie - szyciu. Mam znów dużo siły, jeszcze więcej pomysłów i sporo materiałów w szafie.

Informuję zatem, że szycie istnieje nadal w moim życiu. W ramach rozruchu popełniłam pierwsze próby uszycia tiulowych spódniczek. Zdjęcia mocno robocze, ale są. Szycie tej i innych spódniczek szło mi co najmniej ciężko. Pierwsze moje podejście do tiulu i okupione wielokrotnym pruciem. Z efektu finalnego jestem zadowolona, bo i zadowolona jest córka. Wyszło zwiewnie, wyszło lekko, wyszło jak na pierwszy raz całkiem dobrze. Więcej o tiulówkach napiszę w odrębnym wpisie i podzielę się z Wami przemyśleniami :) Dzisiaj tylko mała 'zajawka'. 

Wracam do wirtualnego świata blogerki szyciowej, witam się z Wami ponownie po przerwie i zapraszam do odwiedzin. Postaram się dostarczyć Wam sporo nowych inspiracji na jesienne i zimowe wieczory.