.....jak jeden dzień....

Nie wiem, kiedy minął ten czas.... Wciąż mam wrażenie, że to dopiero początek choć wiem, że początek to nie jest. Wiem też, że na pewno to nie jest koniec, bo ciągle mi mało. Jednak kalendarz nie kłamie. Latka lecą....

Dokładnie przeleciały już dwa, od kiedy usiadłam do maszyny. Wciąż nie wierzę, że aż dwa, choć może dla kogoś innego, to mogą być tylko dwa. Tylko czy aż - to w sumie żadna różnica. Fakt jest faktem, że czas leci. Dobrze, że są takie chwile jak ta, kiedy można przycupnąć i powspominać. Dzisiaj świętuję drugą rocznicę mojego szycia i blogowania, ponieważ te dwie aktywności rozpoczęłam niemal w tym samym czasie. Urodzinową imprezkę czas zacząć :)

Siadając po raz pierwszy do maszyny nie myślałam o tym, że będę szyć tak długo a szyję. Myślę, że coraz lepiej mi to idzie, choć nie jest tak, że wszystko mi się udaje. Staram się jednak nie poddawać i rozwijać się w sztuce krawieckiej. Wasze komentarze i słowa wsparcia utwierdzają mnie w tym, że idę do przodu, bo ja osobiście miewam często chwile, kiedy wydaje mi się, że drepczę w miejscu.

Nie jestem w stanie zliczyć, ile uszyłam domowych 'przydasi', bo są to rzeczy na dzień dzisiejszy niepoliczalne a przynajmniej trudne do zliczenia. Zaczynałam od szycia prostych poszewek na poduszki, kosmetyczek a dzisiaj radzę sobie całkiem nieźle nawet z ubraniami, choć to wciąż sztuka dla mnie magiczna. Ostatnio polubiłam tworzenie szmacianych królików- przytulaków.

W okresie dwóch lat dorobiłam się niezłego parku maszynowego:) Zaczynałam szyć na Łucznik Predom 432, który jest pamiątką po mamie. Później kupiłam Silvercrest, który towarzyszy mi do dzisiaj. W kwietniu br. wygrałam w konkursie na Szyciowy Blog Roku 2014 maszynę Łucznik Malwina 2070. W moim domu są również dwie antyczne maszyny, które zdobią mój szyciowy pokój. Kilka dni temu kupiłam owerlok.....Wciąż brakuje mi manekina...

Przez dwa lata zmieniły się warunki w jakich szyję. Zaczynałam od szycia na stole w pokoju, potem kącikiem w pokoju biurowym a od kilku miesięcy mam dedykowany pokój szyciowy. Cały tylko dla mnie do szycia. Niewielki, ale niezwykle przytulny i sprzyjający tworzeniu.

Wydawać by się mogło, że mam wszystko, co do szczęścia szyciowego potrzebne. Jednak tak nie jest- brakuje mi bardzo czasu na szycie :) Brakuje mi również wiedzy krawieckiej, bo wszystko co tworzę, to efekt mojej samodzielnej nauki, prób, prucia, kombinowania. Chciałabym bardzo posiąść wiedzę z zakresu konstrukcji odzieży i staram się to robić, ale z braku odpowiedniej ilości czasu  moja nauka z książek przebiega wolniej niż bym sobie życzyła a na kształcenie w profesjonalnej szkole nie mam możliwości. Nie narzekam jednak, bo szycie to przede wszystkim dla mnie przyjemność, nawet wtedy gdy pruję i jedną rzecz tworzę godzinami.

Przez te dwa szyciowe lata, poza zdobyciem umiejętności przy maszynie zyskałam coś znacznie cenniejszego - cudowne grono wirtualnych przyjaciół - WAS. Nawet nie zdajecie sobie sprawy z tego, jak bardzo cenię sobie kontakt z Wami, jak bardzo motywują mnie wszystkie Wasze komentarze, które zostawiacie pod moimi blogowymi wpisami czy też na moim profilu FB (tutaj - klik) Mimo, że internet nie zastąpi kontaktu "na żywo" to wiem, że wirtualny świat może być początkiem niezwykłej przyjaźni....

Dziękuję wszystkim, którzy ze mną są - zarówno tym, którzy zaglądają ukradkiem i nie zostawiają słownego śladu na kartach mojego bloga jak i tym, którzy wiernie komentują i wspierają. Szczególne podziękowania kieruję do mojej rodzinki - Moonsza i dzieci, którzy są moimi najlepszymi recenzentami i bardzo mnie wpierają w moich zmaganiach z maszyną do szycia. Podziękowania ślę również do moich dwóch wirtualnych mentorek - Kamili z bloga Pomiędzy Igłą a Nitką oraz Magdaleny Walczak, które dzielą się ze mną fachową wiedzą, kiedy jej potrzebuję. Podziękowania kieruję również do Moniki z bloga Pod Skrzydłami Anioła oraz Justyny z Ręko-czyny Rudolfiny - które są dla mnie niedoścignionym GURU od szycia przytulaków a poza szyciowym światem..... To niesamowite, ale mam wrażenie, że znamy się z Moniką i Justyną od zawsze, choć tak naprawdę nigdy nie zamieniłyśmy słowa na żywo a jedynie wymieniamy się słowem pisanym. Dziewczyny - czas to zmienić ! Dziękuję Joasi, Kasi, Magdzie i każdej z Was - wszystkim , których z imienia nie wymieniłam a mam w sercu. Wszyscy jesteście dla mnie niezwykle ważni !

Z okazji 2 rocznicy mojego szyciowego blogowania mam dla Was króliczą panienkę - we wrzosie i fiolecie. Uszyję dla jednej osoby takiego właśnie króliczka. Nie będzie on taki sam jak ten na zdjęciu, bo dwa razy tak samo uszyć się nie da, ale obiecuję, że włożę w jego tworzenie całe swoje serce i umiejętności.

Króliczek jest jeden i jedna osoba go otrzyma, która zostawi komentarz pod tym wpisem i/lub pod wpisem na moim profilu, bo tam również imprezka urodzinowa będzie miała miejsce. Co trzeba zrobić? Wystarczy zostawić komentarz pod tym wpisem - życzenia dla autorki bloga Adela Szyje, czyli dla mnie :) Dla zwiększenia szans życzenia warto zostawić również pod wpisem na moim profilu FB (tutaj - klik). Ty tyle :)

Jeżeli dodatkowo stwierdzicie, że warto rocznicowe zdjęcie z króliczkiem umieścić na Waszym blogu - będzie mi niezwykle miło. Jeżeli dojdziecie do wniosku, że warto o urodzinach bloga wspomnieć na Waszym profilu na Facebook - będę najszczęśliwsza na świecie. Jeżeli uznacie, że informację o urodzinach i króliczku do zgarnięcia warto promować w innych miejscach w sieci - będzie to dla mnie znak, że to, co robię na maszynie i blogu jest dla Was źródłem inspiracji.

Na komentarze - zgłoszenia czekam do końca października 2015. W stosownym czasie poinformuję do kogo króliczka powędruje i od tego momentu zobowiązuję się wysłać tę króliczą panienką pod wskazany adres w ciągu 2 tygodni.